Partir, c'est mourir un peu
Door: Lotte Coenen
Blijf op de hoogte en volg Lotte
09 Juni 2014 | Frankrijk, Rijsel
Lieve vrienden, stiekeme lezers,
Voordat ik begin met het schrijven van mijn laatste (!) blog gooi ik er even een prachtige quote tegen aan, waar ik totaal achter sta.
''Quand tu viens dans le Nord, tu pleures deux fois: quand tu arrives et quand tu repars."
Vertaling: Wanneer je naar het Noorden van Frankrijk komt, huil je twee keer: Wanneer je aankomt en wanneer je vertrekt. (Een beetje) Huilen deed ik toen in mijn uppie aankwam in Lille. Huilen om al de lieve mensen die ik thuis had achter gelaten. Ook al ligt Lille 'om de hoek'. Gelukkig was dit van korte duur. Eigenlijk heb ik de afgelopen 5 maanden meer gehuild om, hoe kan het ook anders, het weer. Nee helaas, het is hier geen Nice of Barcelona. Maar ik mag niet klagen. Ik ben zelfs een keer verbrand.. Maar nu het einde zo nadert, vrees ik dat ik weer ga huilen. Huilen om het idee dat Lille nooit meer hetzelfde gaat worden. Huilen omdat ik in mijn uppie Lille ga verlaten en al die lieve mensen van over de hele wereld moet 'achterlaten
Jep. Ik zal, voordat ik nog meer herinneringen op ga halen, nog voor de laatste keer mijn laatste weken hier samenvatten. Het hoogtepunt was wel het optreden van Passenger. Een dag voordat hij op trad in Brussel, had hij een berichtje op z'n Facebook gezet met daarin de mededeling dat hij is Brussel ging optreden. Emily en ik hebben geen moment getwijfeld en een bus geboekt naar Brussel. Na twee uur slaap door en iets te gezellig afscheidsfeestje was het een wonder dat we die bus haalde.
Maar goed eenmaal in Brussel stond op de facebook van Passenger waar hij speelde. Nog geen twee meter stond ik van hem af.. En ik ben geen groupie, maar op dat moment snapte ik heel even gillende meisjes bij het zien van Justin Bieber (Slechte vergelijking).
Het leven is: met een kater een uur lang oogcontact zoeken met Passenger en met tranen in mijn ogen luisteren naar Let Her Go. Daarbij heb ik ook meteen een Belgisch tv en radiodebuut gemaakt. Kortom, een prachtige en onvergetelijke dag. De dagen erna kwamen mijn tante, oom, nichtje + vriendje nog even gezellig naar Lille. Dit was voor mij ook meteen de laatste keer dat ik aan mensen Lille kon showen. En ja, verder heb ik helaas al veel mensen een goodbye, of beter gezegd à bientôt, moeten zeggen. Gelukkig is de wereld klein (Thanks to de technologische ontwikkelingen).
In het begin van mijn dit laatste blog had ik het over Lille verlaten. Ik wil toch nog even wat herinneringen op papier zetten. Be prepared voor de opsomming en voor de 'had je bij moeten zijn' verhalen.
Dit ga ik missen/herinneren: De eerste weken hier waren onvergetelijk. Veel nieuwe mensen leren kennen en nieuwe ervaringen opgedaan. Ja daar hoort ook bij jezelf tegenkomen, maar dat maakt je allemaal maar sterker (clicheeee). De heerlijke Italiaanse diners. Ik kan er maar niet over ophouden. Ik heb in ieder geval geleerd hoe ik een echte Italiaanse tiramisu kan maken en een pasta carbonara gaat me ook lukken.
Zon in Lille, Zon in het Citadelle, Rue de Solferino, Awkward French politics classes, Budapest, London, Parijs, Brussel, Mont saint michel, Etretat, Honfleur. Camenbert met honing, Stokbrood (natuuurlijk). Met iedereen eindigen in Smile club, 2 euro Wijn. Nooit, maar dan ook nooit samen drinken met een Fransman. Ze zullen je haten. Onze Avenue Emile Zola parties. Het zwembad in la Madelaine met de chaotische zwemmende Fransen. Heerlijk. Over de Fransen gesproken. Ik heb zoveel aardige Fransen ontmoet, maar ook zoveel rare, gekke, sociaal gestoorde Fransen proberen te ontwijken. Ze blijven een (te) gek volkje met een prachtige cultuur. La langue de Francais, je t'aime. En ik ga nog even door:
Karaoke avonden met mijn coloc Alice. Zondagmiddag in cheval Blanche, de gekke Wazemmes markets, Brunch om 6 uur 's avonds bij Teo en Ayra. Voetnallen en bloemen plukken midden in de nacht. Flip cup at Rendez Vous. Pepperspray, sleep overs, de rode (leen) fiets. In mijn tuin. La plage..... Ik denk dat ik maar stop met deze vage opsomming van herinneringen. Ik ga er van uit dat jullie totaal begrijpen waar ik het over heb.
Dat is trouwens wel gek. Ik merkte het toen ik even in Nederland terug was. Ja, ik was vorige week even in Nederland voor allemaal super belangrijke 'verplichtingen'. Ik bedoel dit niet gemeen, maar het is gewoon een feit. Maar het is wel even wennen dat je iets hebt meegemaakt. Zie de herinneringen. Dat zo'n invloed heeft gehad op je de rest van je leven, maar waar je niet veel over kunnen zeggen. Ik kan het niet goed uitleggen,maar vroeger in de klas las de juf eens voor uit een boek. Toevallig las ik op dat moment hetzelfde boek(Ik was een echte boekenwurm) en het voelt nu alsof ik een hoofdstuk verder heb gelezen dan de rest van de klas en zij zijn nog blijven hangen in het hoofdstuk van de juf. Ik weet hoe het verder gaat, maar kan er met niemand over praten want ze hebben dat deel nog niet gelezen of niet kunnen lezen doordat juf daar nog niet is. Oke, dit klinkt veel te dramatisch. Laten we het maar houden op, ik denk dat veel Erasmus gangers het met me eens zijn, het 'had je bij moeten zijn - gevoel'.
Gelukkig heb ik de afgelopen maanden ontzettend veel nieuwe mensen leren kennen, waarvan veel vrienden zijn geworden. Ik ga, als ik de loterij win, de hele wereld over om met mijn Erasmus vriendjes herinneringen op te halen. Ik heb nog een quote gevonden waarmee ik dit blog wil afsluiten(eindelijk) Ik begon immers met een quote dus zal ik ook maar eindigen met een quote. (niet stelen, ik wil hem gebruiken voor mijn facebook status)
I will never be completely at home again, because a part of my heart will always be elsewhere. That is the price I pay for the richness of loving and knowing people in more than one place.
En daar mee sluit ik dit blog af! Ik hoop dat jullie genoten hebben om dit te lezen. Ik vond het namelijk wel heerlijk om, soms, even alles neer te schrijven. Ik ga er vanuit en dat weet ik eigenlijk wel zeker dat er leven is na Erasmus. Na de zomer ga ik namelijk jaar 3 nog even 'overdoen' lees: mijn scriptie schrijven. En daarnaast begin ik aan een nieuwe uitdaging, namelijk aan de slag als commissaris sprekers binnen het LCB bestuur. Ik ben er helemaal klaar voor!
Tot over een week, bisous mes amis,
Lotte, Carlotta, Charlotte
PS: Meest chaotische blog ever. Hoop dat jullie er wat van begrepen.
Voordat ik begin met het schrijven van mijn laatste (!) blog gooi ik er even een prachtige quote tegen aan, waar ik totaal achter sta.
''Quand tu viens dans le Nord, tu pleures deux fois: quand tu arrives et quand tu repars."
Vertaling: Wanneer je naar het Noorden van Frankrijk komt, huil je twee keer: Wanneer je aankomt en wanneer je vertrekt. (Een beetje) Huilen deed ik toen in mijn uppie aankwam in Lille. Huilen om al de lieve mensen die ik thuis had achter gelaten. Ook al ligt Lille 'om de hoek'. Gelukkig was dit van korte duur. Eigenlijk heb ik de afgelopen 5 maanden meer gehuild om, hoe kan het ook anders, het weer. Nee helaas, het is hier geen Nice of Barcelona. Maar ik mag niet klagen. Ik ben zelfs een keer verbrand.. Maar nu het einde zo nadert, vrees ik dat ik weer ga huilen. Huilen om het idee dat Lille nooit meer hetzelfde gaat worden. Huilen omdat ik in mijn uppie Lille ga verlaten en al die lieve mensen van over de hele wereld moet 'achterlaten
Jep. Ik zal, voordat ik nog meer herinneringen op ga halen, nog voor de laatste keer mijn laatste weken hier samenvatten. Het hoogtepunt was wel het optreden van Passenger. Een dag voordat hij op trad in Brussel, had hij een berichtje op z'n Facebook gezet met daarin de mededeling dat hij is Brussel ging optreden. Emily en ik hebben geen moment getwijfeld en een bus geboekt naar Brussel. Na twee uur slaap door en iets te gezellig afscheidsfeestje was het een wonder dat we die bus haalde.
Maar goed eenmaal in Brussel stond op de facebook van Passenger waar hij speelde. Nog geen twee meter stond ik van hem af.. En ik ben geen groupie, maar op dat moment snapte ik heel even gillende meisjes bij het zien van Justin Bieber (Slechte vergelijking).
Het leven is: met een kater een uur lang oogcontact zoeken met Passenger en met tranen in mijn ogen luisteren naar Let Her Go. Daarbij heb ik ook meteen een Belgisch tv en radiodebuut gemaakt. Kortom, een prachtige en onvergetelijke dag. De dagen erna kwamen mijn tante, oom, nichtje + vriendje nog even gezellig naar Lille. Dit was voor mij ook meteen de laatste keer dat ik aan mensen Lille kon showen. En ja, verder heb ik helaas al veel mensen een goodbye, of beter gezegd à bientôt, moeten zeggen. Gelukkig is de wereld klein (Thanks to de technologische ontwikkelingen).
In het begin van mijn dit laatste blog had ik het over Lille verlaten. Ik wil toch nog even wat herinneringen op papier zetten. Be prepared voor de opsomming en voor de 'had je bij moeten zijn' verhalen.
Dit ga ik missen/herinneren: De eerste weken hier waren onvergetelijk. Veel nieuwe mensen leren kennen en nieuwe ervaringen opgedaan. Ja daar hoort ook bij jezelf tegenkomen, maar dat maakt je allemaal maar sterker (clicheeee). De heerlijke Italiaanse diners. Ik kan er maar niet over ophouden. Ik heb in ieder geval geleerd hoe ik een echte Italiaanse tiramisu kan maken en een pasta carbonara gaat me ook lukken.
Zon in Lille, Zon in het Citadelle, Rue de Solferino, Awkward French politics classes, Budapest, London, Parijs, Brussel, Mont saint michel, Etretat, Honfleur. Camenbert met honing, Stokbrood (natuuurlijk). Met iedereen eindigen in Smile club, 2 euro Wijn. Nooit, maar dan ook nooit samen drinken met een Fransman. Ze zullen je haten. Onze Avenue Emile Zola parties. Het zwembad in la Madelaine met de chaotische zwemmende Fransen. Heerlijk. Over de Fransen gesproken. Ik heb zoveel aardige Fransen ontmoet, maar ook zoveel rare, gekke, sociaal gestoorde Fransen proberen te ontwijken. Ze blijven een (te) gek volkje met een prachtige cultuur. La langue de Francais, je t'aime. En ik ga nog even door:
Karaoke avonden met mijn coloc Alice. Zondagmiddag in cheval Blanche, de gekke Wazemmes markets, Brunch om 6 uur 's avonds bij Teo en Ayra. Voetnallen en bloemen plukken midden in de nacht. Flip cup at Rendez Vous. Pepperspray, sleep overs, de rode (leen) fiets. In mijn tuin. La plage..... Ik denk dat ik maar stop met deze vage opsomming van herinneringen. Ik ga er van uit dat jullie totaal begrijpen waar ik het over heb.
Dat is trouwens wel gek. Ik merkte het toen ik even in Nederland terug was. Ja, ik was vorige week even in Nederland voor allemaal super belangrijke 'verplichtingen'. Ik bedoel dit niet gemeen, maar het is gewoon een feit. Maar het is wel even wennen dat je iets hebt meegemaakt. Zie de herinneringen. Dat zo'n invloed heeft gehad op je de rest van je leven, maar waar je niet veel over kunnen zeggen. Ik kan het niet goed uitleggen,maar vroeger in de klas las de juf eens voor uit een boek. Toevallig las ik op dat moment hetzelfde boek(Ik was een echte boekenwurm) en het voelt nu alsof ik een hoofdstuk verder heb gelezen dan de rest van de klas en zij zijn nog blijven hangen in het hoofdstuk van de juf. Ik weet hoe het verder gaat, maar kan er met niemand over praten want ze hebben dat deel nog niet gelezen of niet kunnen lezen doordat juf daar nog niet is. Oke, dit klinkt veel te dramatisch. Laten we het maar houden op, ik denk dat veel Erasmus gangers het met me eens zijn, het 'had je bij moeten zijn - gevoel'.
Gelukkig heb ik de afgelopen maanden ontzettend veel nieuwe mensen leren kennen, waarvan veel vrienden zijn geworden. Ik ga, als ik de loterij win, de hele wereld over om met mijn Erasmus vriendjes herinneringen op te halen. Ik heb nog een quote gevonden waarmee ik dit blog wil afsluiten(eindelijk) Ik begon immers met een quote dus zal ik ook maar eindigen met een quote. (niet stelen, ik wil hem gebruiken voor mijn facebook status)
I will never be completely at home again, because a part of my heart will always be elsewhere. That is the price I pay for the richness of loving and knowing people in more than one place.
En daar mee sluit ik dit blog af! Ik hoop dat jullie genoten hebben om dit te lezen. Ik vond het namelijk wel heerlijk om, soms, even alles neer te schrijven. Ik ga er vanuit en dat weet ik eigenlijk wel zeker dat er leven is na Erasmus. Na de zomer ga ik namelijk jaar 3 nog even 'overdoen' lees: mijn scriptie schrijven. En daarnaast begin ik aan een nieuwe uitdaging, namelijk aan de slag als commissaris sprekers binnen het LCB bestuur. Ik ben er helemaal klaar voor!
Tot over een week, bisous mes amis,
Lotte, Carlotta, Charlotte
PS: Meest chaotische blog ever. Hoop dat jullie er wat van begrepen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
