Je suis perdu

Lieve lezers,

Vrijdagochtend een week geleden, elke klinker in de straat geeft mij weer het gevoel dat mijn fiets elk moment uit elkaar kan vallen. Mijn banden zijn leeg..en ik moet toegeven ik ben ook een beetje leeg. Ik heb een hele week presentaties achter de rug. Presentaties over elke afdeling in de Council en geloof me, dat zijn er veel, heel veel. Iedere dag 7 uur, een week lang presentaties luisteren is voor niemand, hoe geïnteresseerd je ook bent, een pretje. Na woensdag had ik het al wel gezien, maar even doorzetten. Het voordeel was dat ik samen met de 65 andere trainees deze luistersessies heb moeten doorstaan, dat creëert toch een band. Ik zal jullie niet vervelen met de inhoud van de presentaties en snel beginnen te vertellen over mijn tweede weekend in Strasbourg.

Vrijdagmiddag, 17 uur, weekend! Na een week in een muffe zaal te hebben gezeten, leek het mij een puik plan om het chloorwater maar eens op te zoeken. Tijd voor nieuwe energie! Dat was makkelijker gezegd, dan gedaan. Mijn beste vriend, Google Maps, vertelde mij dat het slechts tien minuten fietsen zou zijn van de Council. Makkie, zou je denken. Nou nee, na een half uur het bordje ‘la piscine sportive’ te hebben gevolgd, raakte ik steeds meer uit de richting van ‘centre ville’ en kreeg ik het gevoel de grens met Duitsland te passeren. Ondertussen werden mijn fietsbanden dunner worden en gaf mijn mobiel aan het niet lang vol te houden. Dit kon niet de juiste weg zijn. Ik besloot om te draaien en te beginnen met een zoektocht naar de eerste beste fietsenmaker. Met deze verstandige keuze arriveerde ik net op tijd bij de fietsenmaker in Strasbourg. Wonder boven wonder hebben ze die in Strasbourg, wat opzich niet heel gek is, want op de een of ander manier zijn ze hier dol op fietsen. Alleen jammer dat dat enthousiasme soms wat roekeloos uit de hoek kan komen. Het fietsgedrag van een Fransman gaat ongeveer zo: plotseling remmen, tegen het verkeer in fietsen, zomaar afslaan en soms even vergeten dat er ook nog andere weggebruikers zijn. Hoewel, ik overigens weinig verschillen zie met een Nederlandse fietser hebben wij Nederlanders op de een of andere manier hebben leren omgaan met de andere mede fietsers (of de overige weggebruikers hebben leren omgaan met ons..) Fascinerend die fiets cultuur, misschien moet ik daar mijn master thesis maar over schrijven.

Enfin, le week-end! Vrijdagavond spraken we ( alle trainees) af in een leuk barretje, zo’n 5 minuten van mijn huis vandaan. Maar op de een of andere manier heb ik er een half uur over gedaan om het barretje te vinden. Het voordeel is dat ik weer een andere deel heb gezien van Strasbourg. Vanuit dat barretje zijn we wezen stappen in een ‘club’ op een boot, Barco Latino (Jasmine, ik denk dat jij dit genieten vindt). Het was gezellig! Zaterdag heb ik enorm lang uitgeslapen, maar ook gestudeerd want ik volg ook nog een vak in Nijmegen. Daarvoor moet ik artikelen lezen en vragen bedenken en ik moet eerlijk zeggen dat het niet meer valt, maar ik doe mijn best. Ik vraag me wel af in hoeverre mijn docent werkelijk mijn mailtjes leest. Ze mailde deze week met de vraag of ik mijn onderzoeksvoorstel ook even op papier in kan leveren tijdens het volgende college. Dat gaat nog een lastige opgave worden.. Zaterdagavond ben ik weer wat gaan drinken met een select groepje trainees, deze keer heb ik het wat rustiger aan gedaan en lag ik voor twaalf uur lekker onder mijn ‘warme’ fleechdekentje. Zondagochtend heb ik een wandeling gemaakt in het pittoreske La Petit France (typ in, in Google) en de zondag doorgebracht zoals een zondag zou moeten zijn; niet teveel doen.

Het is nu vrijdagavond, 18 maart, ik heb mijn eerste echte week erop zitten en ik hang vanavond op bank. Ik kijk La vie est belle (la vita e bella) mijn huisgenoot. Het Frans is lastig te volgen, maar ik kan de rode draad wel volgen. Enfin, hoe was mijn eerste week? Ik zal het jullie in geuren en kleuren vertellen. Samengevat: Mijn eerste week was pas mal (niet slecht). Ik ben de week begonnen met een duik in het een openlucht zwembad (maar huh lotte, je kon het zwembad toch niet vinden? Klopt, maar dit zwembad was vorige week dicht en is 5 minuten van de council. Ideaal dus). En wees niet bang, het water was heerlijk verwarmd.

** FYI, Ik schreef eergisteren de helft van dit verhaal, maar bij gebrek aan motivatie om verder te schrijven, schrijf ik vandaag het verhaal verder af. Het is nu zondagmiddag en ik zit met mijn huisgenoten in de keuken (te studeren of een poging tot..). Mijn huisgenoten zijn er leuk en lief! Ze willen me maar al te graag helpen met Frans spreken en ik denk dat ik het wel met ze ga uithouden tot het einde van juli  **.

Waar was ik gebleven? Oja mijn eerste werkdag. Om 9:00 was het dan zover. Ik begon met mijn echte stage. Volgens mijn collega’s kwam ik op het juiste moment binnen, want over een week (overmorgen om precies te zijn) beginnen de plenary sessions of the Congress of Local and Regional Authorities (meer informatie voor de geïnteresseerden: http://www.coe.int/t/congress/Sessions/30/default_en.asp) en voor deze gelegenheid mocht ik beginnen met het schrijven van een speech voor een van de sprekers.

Iedereen is enorm druk met de voorbereidingen voor deze sessies en dat heb ik gemerkt op tegenstrijdige manier. Ik heb deze week naast het speech schrijven, een andere kleine speech geschreven, stukken gelezen en informatie opgezocht en dit had ik naar mijn eigen idee makkelijk kunnen doen in twee dagen, maar ik had een hele week. Dat wil dus zeggen dat ik soms gewoon lege uren had op een dag. En ik kan jullie vertellen; dat is vreselijk. Ik heb het liever (te) druk, dan helemaal niets te doen. Alle collega’s om mij heen werkten zich een slag in de rondte en ik verliet het kantoor om 17:00. Gek gevoel. Op dag 3 ben ik maar gaan studeren.. Ik wijt deze non-drukte aan de sessies komende week. Alle taken waren al verdeeld en hetgeen dat moest gebeuren was niet voor mij bestemd. Om eerlijk te zijn ben ik dus een beetje teleurgesteld in de eerste week. Het was nog net geen koffie halen en kopietjes maken, maar gelukkig konden mijn mede trainees (die als iets langer op mijn afdeling zitten) k mij vertellen dat zij in het begin precies hetzelfde hadden en dat ze nu geen tijd hadden om zich te vervelen. Dus dat gaf mij weer hoop en nog maar even genieten van de non-drukte.
Over de mede trainees gesproken, ik deel met hen een ‘eigen’ kantoor en ils sont très gentile! Naast deze trainees werken er over het algemeen vrij jonge mensen en iedere lunchbreak gaan we met z’n allen lunchen. De conversaties tijdens de lunch zijn over het algemeen in.. het Frans, maar zolang ik weet wat het onderwerp is van het gesprek kan ik het goed volgen, maar meepraten is nog een probleem. Ik klamp me vast aan de gedachte dat het de komende week steeds un petit peu beter zal gaan. Daarnaast volg ik twee keer per week Frans lessen op de universiteit hier, dus laten we maar zeggen; waar een wil is, is een weg. Dit was mijn eerste stageweek in een notendop en zoals ik al aangaf: c’ était pas mal (Het was niet slecht).

Oke, ik ga jullie nog even vervelen met mijn weekend en dan ga ik weer verder met studeren en skypen met mijn ouders en broertje. Ik heb gisterenavond een hele gezellige avond gehad. Ik ging met een meisje mee naar een feestje van the national representatives of the parliamentary assembly of the Council of Europe. Iedere lidstaat van de Raad van Europa heeft een ambassadeur in de council die hun eigen land vertegenwoordig in het parlement van de Council (voor meer informatie over de werking van de council: http://www.coe.int/nl/web/about-us/who-we-are en nee de council is GEEN onderdeel van de Europese Unie).Iedere lidstaat is dus vertegenwoordigt door een ambassadeur en rondom die ambassadeur zit een kleine staf, waaronder een of twee stagairs. Zo heb ik gisterenavond dus even Nederlands kunnen spreken met twee stagairs (waaronder een jongen uit Nijmegen (y) ) van de Nederlandse ambassadeur. Het feestje was erg gezellig en leuk om weer andere mensen te ontmoeten. Vanochtend heb ik een prachtige wandeling gemaakt door Strasbourg. Lekker twee uur lang wezen verdwalen.

Ik heb het gevoel dat dit warrige verhaal erg lang gaat worden dus ik zal er eens een eind aan maken. Deze eerste weken in Strasbourg samengevat: ik ben nog een beetje op zoek naar de juist weg. De onbekende wegen en het eindeloze verdwalen zijn even wennen, maar iedere weg, juist of onjuist, zal me uiteindelijk wel bij de goede bestemming brengen zolang ik er maar op blijf vertrouwen dat alle hobbels, kronkels in de vorm van roekeloze Franse fietsers, de lege kantooruren en de Franse taal struggels, niet voor niets zullen zijn.

Bisous,
Lotte

PS: Sorry voor taalfouten. Het valt wel maar niet mee.